Dromer wint Kleine Cervantes 2018

Zonder mezelf enige illusie te maken, toog ik naar Gent. Naar de Schouwburg Minard, om daar samen met zo’n 150 leerlingen een leuke dag te hebben. Een dag vol theater en spannende debatten over vijf mooie boeken. De dag bracht een grote verrassing: Dromer won de Kleine Cervantes 2018. Ik mocht de prijs (een prachtige olieprent van Carll Cneut) mee naar huis nemen.

Extra spannend: op deze mooie en warme dinsdag in mei (8 mei) stapte ik in een grote en onbekende auto. De nieuwe auto van mijn man, om precies te zijn. Vóór zeven uur ’s morgens – want ik moest een heel eind rijden naar Gent. 150 kilometer om precies te zijn. In deze week was ik met mijn gezin in een vakantiepark in Froidchapelle, aan de rand van de Ardennen. Om de dag extra spannend te beginnen stuurde de navigatie mij over onverharde wegen en wegen vol gaten door niemandsland. Langs gehuchten, vervallen boerderijen en uiteindelijk naar een grote file die al ver voor Charleroi begon. Ik scheet zeven kleuren stront. Het was al na achten: hoe kwam ik ooit op tijd in Gent? Dus gooide ik als ‘second navigatie-opinion’ Google maps aan. De vriendelijke dame stuurde me dwars door nauwe straatjes in Charleroi. Langs stille kruispunten en door scherpe bochten, langs verlaten huizen. Ik schoot de snelweg weer op – vóór de file.
‘Dankjewel, Google maps!’ brulde ik en ik trapte de auto van mijn man flink op zijn staart.
Maar dat duurde niet lang, want al ver vóór Brussel was het weer feest.
‘De wegen in België staan vol,’ hoorde ik een dame in mooi Vlaams op de radio zeggen. ‘Gelukkig is het mooi weer, draai je raam maar open en de brunch wordt vandaag een lunch!’
Ik foeterde op niemand in het bijzonder, nam de afslag naar een tankstation, verloor daar wat zenuwen op het toilet en appte mijn uitgeefster.
Die zat in hetzelfde schuitje, maar dan aan de ring van Antwerpen.
Voorbij Brussel, richting Gent, kon ik weer vol gas.
Eenmaal in het theater – ik was een kwartier te laat – zat iedereen op mij te wachten.
Mijn hart klopte in mijn keel. ‘Waarom wacht iedereen op mij?’ dacht ik nog.
De dag begon.
Er was er mooi theater.
Er waren prachtige voordrachten uit de vijf genomineerde boeken.
Er was een klingelende scheepsbel.
Er volgden verhitte discussies.
Een humoristisch en spannend toneelstuk.
Meningen over de boeken. Eerlijk en ongezouten.
De kinderen lieten hun voorkeuren horen.
En toen was het tijd voor de lunch. De auteurs trokken zich terug. De spanning liep op. Wie, oh wie ging toch die Kleine Cervantes winnen?
De Schepen van Cultuur Gent Annelies Storms maakte de drie nummers 3 bekend.
En de nummer 2.
Mijn uitgeefster stootte me aan.
Ik giegelde. Nee, toch? Er was maar één boek meer over!
Dromer!
Iehiehieh!
Dromer won de Kleine Cervantes 2018!
Ik mocht de prachtige prijs – een prachtige olieprent van Carll Cneut – en natuurlijk vooral de eer in ontvangst nemen.
Overal klonk ‘Proficiat!’ (oh, wat is dat Vlaamse taaltje toch deftig).
En even voelde ik me beroemd, want ik mocht heel veel handtekeningen zetten in heel veel Dromers.
De terugrit naar het vakantiepark in Froidchapelle was lang niet meer zo spannend.
Maar wel lang.
Gelukkig maar.
Kon ik extra lang nagenieten. En dat doe ik nog steeds.