Over mij

schrijver

Op een mooie dag in het voorjaar van 2010 durfde ik mezelf voor het eerst schrijver te noemen. Ed Franck – zo ongeveer de Thea Beckman van Vlaanderen – had mij hoogstpersoonlijk een mailtje gestuurd. ‘Je ingestuurde manuscript is genomineerd voor de Zoute Zoen. Uitgeverij Davidsfonds wil het hoe dan ook uitgeven. Mits jij bereid bent het onder mijn begeleiding te herwerken’.

Herwerken. Een mooi, Vlaams, woord voor herschrijven. Ik deed een rondedansje, rende de badkamer in, brulde tegen mijn man – die onder de douche stond: ‘Nu ben ik schrijver!’ Ik had een radslag gedaan als ik dat had gekund. Ik ben nogal een stijve hark. Het was een van de mooiste momenten van mijn leven. Achteraf leerde ik dat ik al schrijver was. Al jaren. In hart in ziel. Naderhand leerde ik dat ik herschrijven net zo leuk vond als het creëren van een verhaal en personages. Net zo leuk zelfs als het poetsen en polijsten aan zinnen en woorden. ‘Tot alle facetjes even mooi blinken’ – zo zou Ed Franck het me leren.

Niet lang daarna verscheen mijn debuut De Verteller van mijn Beorga.